Bóg nosi dres - Piotr Sender - recenzja Agnieszki Lingas-Łoniewskiej.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Replika.

O czym myślicie, idąc przez betonowe dżungle, blokowiska pełne niebezpiecznych załomów, ponure klatki schodowe upstrzone dziesiątkami drzwi? A gdy spotkacie mieszkańców tych dwudziestowiecznych więzień, upchanych ludźmi jak przepełniony Alcatraz, to jaka pierwsza myśl przychodzi wam do głów? Widzicie łysola w dresie, z łańcuchem na szyi i wbijacie wzrok w ziemię, żeby tylko ten dresiarz nie wykazał troski o wasze problemy.

Przedstawicielem tej grupy społecznej, z którą lepiej nie spotkać się na nieznajomym osiedlu, jest bohater książki „Bóg nosi dres”, która jest debiutem powieściowym młodego twórcy, Piotra Sendera. Bohater ten jest niemal modelowym wzorem tego, jak powinien wyglądać i zachowywać się dresiarz. Chodzi na siłownię, jest nieźle napakowany, nosi dres i ukochane adidasy, jeździ starym golfem, pali jak smok i żłopie piwo. Mieszka z przepisową Barbie, której głównym zajęciem jest malowanie paznokci, chodzenie do fryzjera i robienie makijażu. Czasami nawet wydaje mu się, że ją kocha. Czasami… sam nie wie co to oznacza. Przedstawiona historia ma dwa wymiary. Jeden, to teraźniejszość i życie mężczyzny, a także wątek sensacyjny, w którym dużą role odgrywają źli chłopcy z miasta, utracona miłość i handel ziółkami. Drugi wymiar, to przeszłość, w której poznajemy dramatyczne losy bohatera, a także Emmanuela, w którym to bohater jako dziecko, upatrywał Boga. Bo żyjąc w domu, w którym alkohol był bogiem dla rodziców, dziecko musiało znaleźć jakiś wzorzec, na którym mogło się oprzeć. Aby nie zginąć.

Ale… czy nie zginęło? Jakie życie teraz prowadzi? Złe? Dobre? Na pewno proste. W miarę normalne. Bo nie tylko jest dresiarzem. Jest również studentem, ma przyjaciół, dla których jest w stanie poświęcić wiele i wspomnianą wyżej Natalię, która stara się o niego dbać i chyba jest dla niego ważna. Tylko… ciągle coś w nim siedzi, może to wydarzenia z dzieciństwa, a może to, co wydarzyło się, gdy już był dorosły.

Podejrzewam, że po przeczytaniu tej książki, niejeden czytelnik będzie się zastanawiał, co właściwie się stało? Co sprawiło, że tak a nie inaczej potoczyły się losy bohatera. I co oznacza zakończenie? Na pewno nie jest to lektura, którą się przeczyta i zapomni. A dodać muszę, że czyta się ją naprawdę błyskawicznie. Autor stworzył dojrzałą historię, świetnie napisaną, która wzrusza, wzbudza do refleksji a w niektórych momentach wywołuje łzy. A to wielka sztuka, zwłaszcza, że użyty język często jest bardzo wulgarny, a przedstawione sceny okrutne i jednocześnie bardzo obrazowe.