O dzienniku, którego nie było

Zdarzyło mi się parę razy w życiu zacząć pisać dziennik. Gdzieś w moim domu rodzinnym leżą pewnie jeszcze stare zeszyty, zapisane do połowy, albo nawet nie. W czasach, gdy byłam nastolatką, było też coś takiego jak „Pamiętnik szalonego małolaty”, czy coś takiego. Był to dziennik w twardej oprawie, swoisty kalendarz, kosztowało to fortunę, a w rzeczywistości spełniało taką samą rolę jak zwykły, szary zeszyt. Teraz, siedząc na łóżku i pisząc dość niewygodnie (bo nie mam o co podeprzeć łokci), postanawiam znowu zacząć pisać dziennik. Może winne samotne święta, a może ten ząb, co mnie właśnie rozbolał (pierun melduje się codziennie o tej porze jak w zegarku). Nigdy dotąd nie starczyło mi tego postanowienia na długo, może dlatego, że już zawsze podświadomie pragnęłam, by ktoś czytał moje wypociny, a w czasach nastoletnich czytała je tylko mama, jak źle schowałam pamiętnik, co miało zwykle opłakane skutki. Wtedy zresztą nie było tak naprawdę o czym pisać, co jednak zmieniło się niedługo po maturze. Kiedy dziś patrzę wstecz na ostatnie dziesięć lat, ogarnia mnie żal, że nie pisałam dziennika. Tyle rzeczy się wydarzyło... Spędziłam prawie dziesięć lat za granicą, a przywiozłam z tej tułaczki ledwie jeden, chudziutki zeszycik zapisków. Lecz nic straconego, bo tułam się dalej, tym razem padło na Kraków, a w tym mieście jest o czym pisać. Więc, Agnieszko, od dziś piszesz dziennik, bo pamięć jest krótka, a ząb boli. I niech to będzie puentą dzisiejszego wpisu.