Anna Rybkowska - Modlę się do ciebie Boże

Prezentujemy pierwsze z wyróżnionych opowiadań w konkursie "Gryzipiórek 2012".

Modlę się do ciebie Boże, w którego nie wierzę…

Modlę się zdartym na strzępy pacierzem”

(Witold Zechenter – Modlitwa)

W półmroku kościoła łatwiej było podejść do ołtarza. Anonimowo. Przez nikogo nie będąc rozpoznaną. Stukot obcasów na twardej, kamiennej posadzce nie denuncjował winowajcy. Jeszcze tylko prośba o pomoc, małe, przelotne spojrzenie pełne bólu, posłane figurce Frasobliwego. I tak nie patrzył, pogrążony w swoim cierpieniu. Może była niesprawiedliwa?

Wstępując na skrzypiący próg starego konfesjonału, uczyniła szybki znak krzyża i wyszeptała powitanie:

- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

- Na wieki wieków.

- Spowiadam się Bogu Wszechmogącemu i tobie, ojcze… - wydukała szybko i dość bezmyślnie podstawową formułkę, potem swoje dane, wiek i ilość dzieci w małżeństwie, nim przystąpiła do rzeczy. Właściwie nie zaczęła wyznawać grzechów, tylko pociągnęła swój wewnętrzny monolog… Potoczyły się słowa, bolesne i czyste. Jak paciorki rozerwanego różańca.

- Wiadomo, że małe dzieci - mały kłopot. Duże… Też wiadomo. Moja córka w tym roku szkolnym przygotowuje się do matury. Jestem pełna obaw o jej przyszłość. Niby ma jakiś plan, chce studiować w szkole artystycznej. Jest , jak to mówią, zdolna ale leniwa. W dodatku pochłonięta zupełnie innymi sprawami niż nauka. Od kilku miesięcy spotyka się z żonatym, dużo od siebie starszym mężczyzną, poznanym w pubie. Podszedł do niej i zagadał. Córka przyznała się do tej znajomości tylko mnie, prosząc o dyskrecję. Mąż nic nie wie, za każdym razem kłamię mu, że ona spotyka się ze swoim rówieśnikiem, kimś odpowiedniejszym. Utknęłam w tych kłamstwach, wiem, że powinien wiedzieć o wszystkim, jak ja, ale mój mąż jest człowiekiem porywczym, na pewno zareagowałby by gwałtownie. Boję się, że córka by się zamknęła, może nawet uciekła z domu. Próbowałam jej tłumaczyć, że taki związek nie ma przyszłości, że jest młoda i nie powinna się angażować w romans z mężczyzną, który ma żonę i jest obarczony dziećmi. Powinna zrozumieć, że wyrządza im krzywdę , odbiera ojca dzieciom i niszczy więź pomiędzy nim a tamtą kobietą. Przecież starałam się ją dobrze wychować, w domu nie miała złego przykładu. Nie miała takich wzorców również w dalszej rodzinie. Myślałam, że jest wrażliwa i znajdzie sobie chłopaka, który ją doceni a nie będzie wołał do siebie, w tajemnicy, spotykał z nią po jakichś motelach, wtedy, gdy żona wyjeżdża. Tłumaczę , że nie może go przyprowadzić do domu, pokazać najbliższym, nie ma z nim nawet wspólnych zdjęć. Że nigdy nie będzie miała planów na przyszłość, ten związek zabije w niej wszelkie złudzenia i nauczy wyłącznie wyrachowania. Staram się wyperswadować jej ten upokarzający układ. Bo to jest układ, który jej nie oferuje niczego!

- Czy córka podjęła z nim współżycie?

- Tak.

- Nie obawia się zatem konsekwencji, w postaci samotnego macierzyństwa?

- Poszłam z nią do ginekologa i zapisuje jej pigułki.

Za kratką konfesjonału zawrzało. Nim kapłan wytoczył działa, ona mówiła dalej:

- Uważam, że lepsza jest antykoncepcja niż niechciana ciąża.

- Trzeba było jej powiedzieć o konsekwencjach takiego grzesznego współżycia! Jest bardzo młoda, chyba nie musi podejmować życia seksualnego, jeżeli …

- Ona twierdzi, że wszystkie koleżanki już dawno kogoś mają i z nim się kochają. Była ostatnia w paczce swoich przyjaciółek. Chciała za wszelką cenę kogoś mieć, znaleźć. Czuła się gorsza. Cierpiała, bo inne spotykały się w weekendy i wakacje a ona, ciągle z nami. Wciąż tylko przy rodzicach i z rodzeństwem. Ksiądz nie ma pojęcia, jaka dzisiaj jest młodzież. Ta ciągła presja na dorosłość, samodzielność, wolność i seks, to są ich fetysze. Oni nie żyją ideowo. To inne pokolenie. My chodziliśmy pod pomnik Mickiewicza i nosiliśmy oporniki w swetrach, ale oni chcą się szybko urządzić, najlepiej wyjechać i nie być sami. Mówią, że nasza walka i narażanie się niczego nie dały! Śmieją się i szydzą ze Solidaruchów, bo większość z nich dorwała się do koryta i korzysta „pełnym ryjem”. Walczyliśmy o ośmiogodzinny dzień pracy a jak to się ma do podejmowania po studiach pracy na akord, nieomal jak w wolontariacie, często bez pensji, byle tylko się gdzieś zaczepić. Na co dzisiaj się wszyscy godzimy bez sprzeciwu? Dymają nas banki. Tak mówią. I bankierstwo, o który pisał Tuwim w „Kwiatach polskich”, że powinno zostać rozpędzone, nadal się panoszy, pije polską krew i tylko emeryci dostają coraz mniej, bo trzeba prowadzić wojny poza krajem, to znaczy - zaprowadzać pokój. I to za duże pieniądze. A bezrobocie jeszcze wzrośnie, młodych zniechęca decyzja o pracy do późnych lat, bo kto ich będzie zatrudniał? Chcieliby mieć życie i rodzinę, na wczoraj, na teraz, na zaraz, a tu nie ma żadnych perspektyw. Chyba, że się świeci tyłkiem jak Doda albo drze biblię jak Nergal. Reszta, nie będąc celebrytami od byle czego, zostaje w tyle i pauperyzuje się, w coraz to szybszym tempie. Stąd te kradzieże, rozboje, brak poszanowania dla starszych, bo walka o pracę powiększa ten antagonizm wiekowy. Reklamy lansują życie łatwe i przyjemne a kto je ma naprawdę? Nawet dzieciaki chcą drogich zabawek, bo przed dobranocką je wszystkie pokazują! A tu zbliża się gwiazdka i człowiek myśli, że im pod choinkę dać może, co najwyżej dobre słowo, bo resztę zabierają rachunki. Mąż ma taką pensję, że nam nawet na opłacenie czynszu nie starcza. A co z resztą? Mamy czwórkę dzieci, wszystkie się uczą. Syn nie dostał jeszcze grosza ze stypendium, a za pasem grudzień! Dwadzieścia lat tutejsze rządy przekonywały mnie o swoich dobrych intencjach, głosiły szlachetne prawdy o rodzinie i polityce prorodzinnej. Z moją wielodzietnością doczekałam się tylko figi z makiem. Nikt nie rozwiązał tego w sposób uczciwy i kompetentny. Co tu się dziwić, że każda dziewczyna chce być dzisiaj tap madl jak Krupa? Że im się nie chce uczyć, bo jak mają zgrabne tyłki to nimi zarobią więcej i szybciej, niż ślęcząc nad książką czy niszcząc wzrok przy komputerze.

- Nie powinnaś pozwalać córce na łykanie pigułek antykoncepcyjnych! To nie jest postawa chrześcijanki, prowadzić ją do lekarza, żeby dał na nie receptę! A w ogóle powinnaś jej powiedzieć, że życie płciowe podejmuje się po ślubie, nie prędzej. I nie z żonatym mężczyzną. Jak możesz spokojnie patrzeć na rozbijanie czyjejś rodziny?!

- Co mam zrobić?

- Zakazać. Zamknąć w domu, jeśli będzie trzeba, ukarać. Dobra matka przewiduje konsekwencje i walczy z grzechem swoich dzieci, a jeśli nie ma innego wyjścia, potępia i stosuje sankcje. Kto mocno kocha ten surowo karze! A co do tych postaw życiowych, to jest wielu ludzi działających w oazie, chodzą na piesze pielgrzymki. Pełno młodych, w sanktuariach, na spotkaniach z Ojcem Świętym… Takie postawy się liczą, nie wolno czerpać garściami z brudu tego świata, ale szukać czystości i za nią podążać. Córka twoja jest młoda, jeszcze można jej zmienić charakter, tylko potrzeba stanowczości, konsekwencji i dobrego przykładu.

- A jeśli nie zechce posłuchać? Ucieknie z domu i i tak zrobi swoje? Przecież ja ją kocham. Modlę się, by jej błędy spadły na moją głowę…

- Możesz być pewna, że tak się stanie. Ona powinna wiedzieć, że w kwestiach moralnych się nie pertraktuje. Są zakazy i surowa dyscyplina! A Twoja ustępliwość jest banalizowaniem zła. Oswajaniem szatana!

- Boję się, że stracę córkę…

- Wiesz co mówił Pan o grzesznych członkach? Kiedy twoje oko grzeszy - wyłup je! A dłoń, gdy grzeszna - to ją odrąb!

- Tu nie chodzi o mnie. Tylko o moje dziecko!

- Każda matka bywa egoistką, jeśli uważa, że dziecko jest jej dane raz na zawsze i do końca. Pan uczynił cię służebnicą i powołał do macierzyństwa, nie powiedział, że masz się go trzymać za wszelką cenę. Najważniejsze jest dobro i owoce jego. A twoje zakłamanie wobec męża rodzi między wami przepaść, kopiesz rów, w który pewnego dnia wpadniesz i nawet ukochana córka nie poda ci wówczas ręki!

Słuchała tych słów z narastającym przerażeniem. Ma się wyrzec swojej córki? Ma ją może wyrzucić z domu?

- Proszę księdza, ja tu przyszłam po pocieszenie. Wiem, że córka źle czyni i ona również ma taką świadomość. Jednak zakochała się w tym mężczyźnie i pozwala się wykorzystywać w imię tej…

- Miłość to uczucie wzniosłe, czyste, zdolne do każdego poświęcenia i do każdej ofiary! Tobie nie jest potrzebne pocieszenie tylko pokuta!

- Ale ja się staram ją zrozumieć. Modlę się o kogoś, kto stanie na jej drodze i nauczy prawdziwej miłości.

- Chcesz z Bogiem prowadzić handel wymienny?

- Nie. Widzę, że jest samotna i staram się ją zrozumieć…

- Musisz jej uświadomić występek i dać odczuć odrazę, jaką w tobie wzbudza jej postępowanie. Mąż ma więcej charakteru od ciebie, dlatego wolisz, żeby o niczym nie wiedział!

- Jestem schorowana, od lat mam kłopoty z sercem i ciężką nerwicę. Marzę o spokoju w domu. I żebyśmy zawsze byli zgodni, razem.

- Tu nie chodzi o sielskie marzenia ale o potępienie dla twojej córki! Czy nie zdajesz sobie sprawy z grzechu zaniechania, jaki popełniasz wobec Boga? On jest najważniejszy, jako sędzia, przede wszystkim! Powinnaś bronić honoru i boskich przykazań. Zamiast tego pozwalasz córce żyć w grzechu cudzołóstwa, kłamiesz swojemu mężowi, tolerujesz zdradę i przeniewierstwo!!! Opamiętaj się! Idź zaraz do domu i uświadom mężowi, że wasza córka oddaje się bezwstydnie obcemu mężczyźnie, nie zważając na przykazanie szóste, siódme, ósme i dziewiąte! Córce postaw ultimatum, że albo porzuci ten odrażający związek albo nie ma już wstępu do waszego domu! Jako pokutę naznaczam ci trzykrotne odmówienie Litanii do Wszystkich Świętych…

Nie słuchała tego dłużej. Podniosła się z klęczek i wyszła z konfesjonału z podniesionym czołem. Nie spojrzała w stronę Frasobliwego. Przyjdzie tu jutro jeszcze raz i pomodli się w skupieniu. Teraz wszystko w niej krzyczało.