Imieninowo

Całe lata zajęło mi polubienie swojego imienia. Najpierw wydawało mi się za dłuuuugie, takie jakieś strasznie poważne, no i nie podobały mi się zdrobnienia używane przez moich rodziców: Agniś i Agnisia - och, jak ja się wstydziłam, jak wołali mnie na obiad z balkonu! W podstawówce byłam jedyna, ale już w liceum było nas siedem Agnieszek w klasie. Wtedy pomyślałam pierwszy raz, że nie tylko ja mam takie obciachowe imię. Nasza polonistka miała zwyczaj nie używać nazwisk, kiedy wyczytywała listę oraz kiedy wyciągała do odpowiedzi, trzeba było wiedzieć, że chodzi o mnie. A że było nas siedem, rzucając hasło "Agnieszka", profesorka celowała wszystko mówiącym wzrokiem w delikwentkę. Kiedy nie chciałam odpowiadać, chowałam się, by nie złapać jej wzroku, po prostu waliłam głąba.  Przecież jest nas siedem, to może nie o mnie chodzi? Oczywiście nie zdało mi się to na wiele, polonistka nie doceniała mojej przebiegłości :D
Te problemy z imieniem zmalały do rozmiaru bułki z masłem, kiedy  po szkole wyjechałam z Polski. Dla Luksemburczyków, Francuzów, Niemców, Anglików moje imię to była czarna magia, a jak jeszcze do tego jednym tchem trzeba było przeczytać nazwisko... 
Chińczycy, z którymi pracowałam, nawet nie próbowali, nazwali mnie Nene, nie mam pojęcia, skąd im się to wzięło. Tak się to wszystkim spodobało, że reszta załogi (różnych narodowości), też wołała na mnie Nene. Kiedy wylądowałam na niemieckim uniwersytecie, mówili na mnie "to ta z tym nazwiskiem". Na pierwszych zajęciach z nowym wykładowcą zawsze był śmiech, bo kiedy tylko zaczynał czytać: Aaagggg..... ja już krzyczałam "jestem!". Szefowa na Aralu  mówiła do mnie całe lata Agniszka Tuszniszka. Zdarzało się też Agnieska, Anieska, albo po prostu Agnes - czytane z angielska lub z francuskiego - [Anies]. Często przebiegało mi przez myśl: "Ło matko, dlaczego nie mogę być jakąś Julią albo Magdą? Okazało się jednak, że problem rozwiązuje zapisanie Niemcom mojego imienia fonetycznie: Agnyeschka - i nagle nie mieli już kłopotu.
Dziś jestem pogodzona ze swoim imieniem, a nawet je lubię, a to za sprawą tego, że odnalazłam swoją tożsamość, a właściwie dopiero ją określiłam i w pewnej chwili w naturalny sposób poczułam się "Agnieszką". Nie jest to już tylko szereg liter w odpowiedniej kolejności. Moje imię jest dziś naładowane moimi emocjami i już sobie nie wyobrażam, że mogłabym się nazywać inaczej.

Wszystkim Agnieszkom składam najlepsze życzenia imieninowe, cieszcie się tym dniem, bo macie ładne imię :)

AT