Fragment powieści "Colette" Alicji Minickiej

Akcja została ulokowana w XXIV wieku, ale nie jest to science-fiction. W świecie, w którym żyją bohaterowie mojej powieści, rozwiązano szereg współczesnych ziemskich problemów, takich jak chociażby zanieczyszczenie atmosfery, przeludnienie czy brak alternatyw dla węgla i ropy. Jednak, nawet najnowocześniejsza technika, nie pomoże w uporaniu się z dylematami wynikającymi z niezmiennej ludzkiej natury.



Karolina była od niej wyższa i miała posągową figurę, podkreśloną jeszcze obcisłym kombinezonem z imitującego metal materiału w srebrzystym kolorze. Był to ostatni krzyk mody, nawet Laura o tym wiedziała. Tysiące kobiet w różnym wieku paradowało w takim stroju.
- Detektyw Mills – Laura przedstawiła się, błyskawicznie odzyskując właściwe sobie opanowanie. – Pani Karolina Bertillione?
- Tak. Proszę wejść. – Karolina odsunęła się od drzwi i gestem smukłej dłoni zaprosiła ją do środka.
To miejsce diametralnie różniło się od mieszkania Colette. Przede wszystkim było o wiele większe. Dwupoziomowy luksusowy apartament, urządzony wygodnie i gustownie, zapewne przez renomowanego i kosztownego dekoratora. Architektura miejska, zorientowana na maksymalne wykorzystanie terenów mieszkalnych, była mało zróżnicowana. Z tego powodu dużym zainteresowaniem cieszyły się zindywidualizowane projekty wnętrz mieszkalnych.
 Karolina wskazała jeden z foteli ustawionych niesymetrycznie wokół pięciokątnego stoliczka z przezroczystej i delikatnej odmiany glassopleksu.
- Może pani usiądzie – powiedziała.
Tym razem fotel okazał się superwygodny. Odnosiło się wrażenie, że dotyka się czegoś żywego i ciepłego.
 „Nowy biomateriał” – przemknęło Laurze przez myśl.
 Karolina z wdziękiem siadła na drugim fotelu. Założyła jedną nogę na drugą i, oparłszy się wygodnie, spojrzała wyczekująco.
- Już mnie przesłuchiwano i powiedziałam wszystko, co wiem – tonem głosu wyraźnie dawała do zrozumienia, że perspektywa tej rozmowy bynajmniej jej nie zachwyca.
- Byłyście z Colette sąsiadkami, czy dobrze się znałyście? – spytała Laura, ignorując tę uwagę.
- O nie – zaprzeczyła modelka. – Nie miałyśmy przecież ze sobą za wiele wspólnego.
- Jednak widywała ją pani, skoro mieszkałyście naprzeciwko siebie. Colette Crayon też była związana ze światem mody. – To „też” dodała celowo.
 Karolina żachnęła się i zmrużywszy oczy powiedziała chłodno:
- Niezupełnie, pani detektyw. Ja w tym świecie jestem wysoko notowana, a Colette próbowała się do niego dostać. Nie docierało do niej, że nie ma szans.
- Dlaczego?
- Przecież pani widziała te jej projekty – Karolina była niemal rozbawiona, że musi tłumaczyć coś tak oczywistego.
 Laura chwilę zastanawiała się nad następnym pytaniem.
- Nie znam się na projektach – zaczęła wolno. – Pani, to, co innego. Czy może mi pani powiedzieć, dlaczego te projekty są niedobre?
Jej rozmówczyni uśmiechnęła się sie z ledwo ukrywaną wyższością. Wprawdzie wiedziała, że pytanie o jej opinię było ze strony detektyw Mills subtelnym pochlebstwem, ale zwyciężyła w niej wrodzona próżność. Przyzwyczaiła się, że ją podziwiano.
- No cóż – rzekła z wystudiowaną obojętnością. – Widział to każdy, kto miał jakieś pojęcie o modzie. Marcel wyraźnie jej powiedział, że te projekty się nie sprzedadzą.
- Marcel? – Laura była zaskoczona ujawnieniem osoby, która nie figurowała w dokumentacji śledztwa. – Kto to jest?
- Nie wie pani, kim jest Marcel? – Błękitne oczy zrobiły się prawie okrągłe. Karolina patrzyła na nią z niedowierzaniem. – To najsłynniejszy projektant na świecie.

                                                                 * * *
 Pokój, stanowiący miejsce pracy najsłynniejszego projektanta, imponował rozmiarami. Na kilkunastu ogromnych ekranach widniały szkice i gotowe projekty. Dwa główne warsztaty, stojaki z syntetycznymi arkuszami, stały w narożnikach po obu stronach olbrzymiego okna, zajmującego niemal całą zewnętrzną ścianę.
Projektant stał pochylony nad stołem i uważnie studiował jakiś szkic. Uniósł głowę natychmiast, gdy tylko weszła i zamknęła za sobą drzwi.
Od razu do niej podszedł, obrzucając ją pełnym uznania spojrzeniem.
- Zapewne pani Laura Mills – uśmiechnął się.
Była zaskoczona jego wyglądem. Spodziewała się jakiegoś ekscentryka, a tymczasem Pierre Delacroix okazał się zwyczajnym mężczyzną średniego wzrostu, szczupłym i wysportowanym, bez śladu siwizny na brązowych sfalowanych włosach sięgających ramion. Miał około pięćdziesięciu lat.
Nie był ubrany ekstrawagancko i nie nosił nadmiaru ozdób, jak projektant mody ze stereotypu w jej głowie. Na przegubie jego lewej ręki błyskał jedynie mifon.
Od razu skojarzyła, że widziała go parę razy w serwisach informacyjnych.
„Muszę czasem uważniej posłuchać wiadomości” – pomyślała.
Wskazał jej fotel:
- Proszę usiąść. – Sam zajął krzesło tyłem do okna.
- Prowadzimy śledztwo w sprawie śmierci Colette Crayon.
Marcel w zamyśleniu przez chwilę się jej przyglądał.
Wreszcie powiedział:
- Jak pani zapewne wie, nasz dom mody nie podjął współpracy z Colette.
- Czy to pan zadecydował o odrzuceniu jej projektów?
- Tak – odparł bez wahania. – Jestem współwłaścicielem „Boutique” i głównym projektantem. Do mnie należy ostateczne zatwierdzanie projektów do realizacji albo ich odrzucenie. Z Colette rozmawiałem czysto prywatnie, na prośbę Carli. Nie znałem jej przedtem.
- Proszę mi szczerze powiedzieć – Laura pochyliła się w kierunku Marcela, jakby nie chciała uronić żadnego słowa. – Czy projekty Colette były aż tak niedobre?
- Nie, nie były – odparł zdecydowanie. Po chwili dodał: – Powiem więcej, były świetne.
- Więc dlaczego je pan odrzucił?
Milczał. W końcu powiedział:
- Chyba nie za wiele pani wie o świecie mody.
- Nie wiem nic.
Marcel pokiwał głową.
- Colette też nie wiedziała. Była taka naiwna. Idealistka bujająca w obłokach. Świat mody był dla niej za brutalny. To świat dla takich drapieżników jak Karolina. Colette chciała sprzedawać swoje artystyczne wizje, a one kiepsko się sprzedają.
- Pan przecież też jest artystą – wtrąciła, nieco zbita z tropu jego wywodami.
Na jego twarzy pojawił się uśmiech.
- Pani mi się bardzo podoba. Ja handluję na co dzień złudzeniami, a pani poszukuje prawdy.
Wstał z krzesła i wyciągnął w jej kierunku rękę, mówiąc:
- Chciałbym pani coś pokazać.
Dotknął przycisku na mifonie. Ściana rozsunęła sie, ujawniając przyciemniony pokój pozbawiony okien. Gdy weszli, zapaliło się światło, doskonale imitujące naturalne światło słoneczne. Pomieszczenie było malarską pracownią i jednocześnie galerią.
Szczególną uwagę przykuwał obraz wiszący centralnie na ścianie na wprost wejścia. Przedstawiał zachód słońca nad jakąś planetą. Czerwonawe światło było tak sugestywne, że zdawało się jakby przenikać na zewnątrz obrazu, poza jego ramy.
Zafascynowana Laura podeszła bliżej. Przez dłuższą chwilę przyglądała się niezwykłemu widokowi.
Na prawo, na sztaludze stał niedokończony obraz. Granatowe odcienie na wzburzonym morzu i skłębionych chmurach potęgowały nastrój grozy.

Colette, Alicja Minicka, Wydawnictwo Radwan - do nabycia w księgarniach.